| Okładka | Opis |
 |
|
Już na samym początku lektury miałam dziwne poczucie, że czegoś mi brakuje - całkiem słusznie, nie ma w niej prologu. Chwila poszukiwań i już wiedziałam o co chodzi - wydawca zwyczajnie rozłożył książkę na trzy tomy. Autor przyzwyczaił czytelników, że każda z jego powieści, nie dość, że dzieli się na poszczególne księgi, to jeszcze rozpoczyna się wstępem, zarysowującym tło przedstawionych później wydarzeń. Historia opowiadana przez Belgaratha stanowi całość i w „Czasie niedoli” mamy do czynienia z trzecią i czwartą częścią opowieści.
W drugim tomie dowiadujemy się co zaszło pomiędzy narodzinami bliźniaczek Beldaran i Polgary, a atakiem Nyissan na Rivę. Mamy okazję poznać Belgaratha również z mniej chlubnej strony, odkrywamy jego słabości i potknięcia. Córki czarodzieja i Poledry są całkowicie różne, nie tylko pod względem wyglądu. Konieczność, która kieruje poczynaniami uczniów Aldura ma względem nich odmienne plany. Beldaran w wieku szesnastu lat zostaje żoną Rivy, natomiast Polgara staje się Ukochaną, jedyną boską uczennicą.
Mamy świetną okazję by prześledzić niełatwe relacje, jakie wiążą Belgaratha z Polgarą. Ich konflikty i brak porozumienia w wielu kwestiach znikają, gdy trzeba działać dla wspólnego dobra, by spełniło się wszystko, co zajść powinno. Zaczynamy też poznawać czym, tak naprawdę, są Konieczności siłami dążącymi do ostatecznej konfrontacji między światłem, a ciemnością. Jedna z nich kieruje poczynaniem czarodzieja, zaś druga prowadzi uczniów Toraka.
W powieści dzieje się dużo, choć tempo akcji nie jest zbyt szybkie. Ogrom czasu, jaki obejmuje fabuła wymusza skrótowe podejście do wielu spraw i pełniejsze opisy dotyczą jedynie ważnych z punktu widzenia Konieczności wydarzeń. Ponieważ książka jest swego rodzaju kroniką, to, pomimo, że przewija się przez nią wiele różnych postaci, żadnej z nich nie poznajemy zbyt dobrze.
Lektura upłynęła dość przyjemnie, choć nieco monotonnie. Zarys fabuły był mi bardzo dobrze znany z wcześniejszych książek Eddingsa, a nieco kronikarski styl opowieści miejscami nużył. Zdecydowanie irytowała mnie Polgara, ale nie lubiłam jej, ani w Belgariadzie, ani w Malloreonie. Jej władcza postawa i podejście, że zawsze wie lepiej co jest dobre dla innych sprawia, iż bardzo trudno mi z nią sympatyzować.
Ponownie mamy do czynienia z dobrze napisaną książką, chociaż temat nieco już się wyeksploatował, ciekawie jest śledzić wydarzenia z perspektywy Prastarego. Brakuje mi w niej słownych potyczek między bohaterami, które tak bardzo umilały lekturę innych powieści autora. W porównaniu z poprzednimi historiami osadzonymi w tym uniwersum, zdecydowanie mało tu humoru, ale to z pewnością konsekwencja kronikarskiego stylu, jakim jest napisana.
Lekturę drugiego tomu wspomnień Belgaratha czarodzieja zaliczam do udanych. Jest to dobre uzupełnienie Belgariady i Malloreonu, dlatego nie polecam zaznajamiania się z autorem od tej powieści. Miłośników pisarza, którzy już odwiedzili uniwersum przedstawione w obu cyklach zachęcam, by zagłębili się w historię uzupełniając wiedzę o stworzonym przez Eddingsa świecie, rozpoczynając od „Belgaratha czarodzieja”.