| Okładka | Opis |
.jpg) |
|
Urban fantasy nie było do tej pory moim ulubionym gatunkiem – wystarczy spojrzeć, jakie wrażenie wywarły na mnie dotychczas przeczytane książki z tego nurtu, jak chociażby „Człowiek ze złotym amuletem” Simona R. Greena. Tymczasem, podsunięto mi pod nos cykl Protektorat Parasola i jego pierwszy tom „Bezduszna” mnie oczarował.
Alexia nie ma duszy, ale to nie jest jej głównym problemem, bo jest nim raczej zaawansowany wiek (całe dwadzieścia sześć lat!), nietypowa uroda (śródziemnomorska cera, ciemne włosy i kształty obfite w konkretnych miejscach) i wybuchowy temperament (typowe u pół-Włoszki). Największym jednak zmartwieniem Alexii jest jej talent do pakowania się w tarapaty. Wystarczy, że zniknie z sali balowej w celu poszukiwania jedzenia i już pada ofiarą ataku. Cóż, panna Tarabotti radzi sobie z nim wspaniale za pomocą nieodzownej parasolki, ale cała afera jest dużo, dużo głębsza.
O tak, trzeba to przyznać pani Carriger, że umiejętnie skonstruowała intrygę – przez większość książki możemy tak naprawdę zapomnieć o istnieniu wątku detektywistyczno-sensacyjnego. Autorka skutecznie dekoncentruje nas innymi tematami – społeczno-obyczajowymi (życie śmietanki towarzyskiej Londynu, włącznie z kwestią wpasowania się w nie wampirów i wilkołaków), obyczajowymi (Alexia i jej problemy rodzinne i problemy z zamęściem) oraz wątkami miłosnymi, co najważniejsze nieforsowanymi na siłę. A między tym wszystkim przeplata się wielkazagadka, postęp naukowy orazkwestie życia iśmierci.
Przyjrzyjmy się światu przedstawionemu, bo akurat (w przeciwieństwie do innych znanych mi powieści z gatunku urban fantasy)jest on mocną stroną powieści. Wilkołaki, wampiry i duchy reprezentują nadprzyrodzoną stronę XIX-wiecznej Anglii. Jak dowiadujemy się z treści, od czasów elżbietańskich udzielają się oni w sprawach publicznych, cieszą się szacunkiem, a co najważniejsze, nie muszą obawiać się o swoje życie (lub nie-życie), tak jak chociażby w Stanach (zwanych uroczo koloniami), czy na kontynencie (gdzie we Włoszech niepodzielnie panują Templariusze). Ba, nadprzyrodzonych obowiązuje swoista etykieta – wampiry nie mogą gryźć bez pytania, a atakowanie postronnych jest w złym tonie. Oprócz tego, w powieści Carriger istnieją również bezduszni, czyli osoby z niedoborem duszy, którzy są w stanie przez dotyk przywrócić śmiertelność nadprzyrodzonym i wyegzorcyzmować ducha. Całość obrazu dopełniają elementy steampunkowe.
Największym plusem „Bezdusznej” jest jej język. Miękki, delikatny i bardzo kobiecy. Narracja jest ciepła i jednocześnie dowcipna. Carriger potrafi nadać wypowiedziom swoich bohaterów zarówno kąśliwy, jak i przyjazny charakter. Jednak jej talent pisarski kwitnie w scenach erotycznych – są tak lekko, delikatnie napisane,że jednocześnie pobudzają wyobraźnię i elektryzują zmysłowością oraz wywierają naprawdę wielkie wrażenie. Niewiele „momentów” w dotychczasowych lekturach zachwyciło mnie tak bardzo jak te w powieści Carriger.
Zastanawiacie się zapewne czy „Bezduszna” ma jakieś wady – no cóż, mogłabym zarzucić, że Alexia ma tendencję do bycia nieco zbyt idealną, a czasami, mimo iż narrator określa ją jako bystrą, myśli i kojarzy bardzo wolno (jednak w pewnych sytuacjach można jej to wybaczyć). Ale pomijając pomniejsze wady książkę polecam wszystkim, a teraz lecę szybciuteńko czytać drugi tom.