| Okładka | Opis |
 |
|
Po „Ucieczce Eisensteina”, która podejmowała poboczny nieco, aczkolwiek bardzo istotny wątek, w „Fulgrimie” Grahama McNeilla (czyli autora „Fałszywych bogów”) powrócimy do głównego nurtu wydarzeń w Galaktyce i wielkiej, bratobójczej wojny, jaką rozpętał Horus, buntując się przeciw Imperatorowi.
Zanim jednak dobrniemy do konsekwencji ucieczki Nataniela Garro na pokładzie Eisensteina i reperkusji pogromu lojalistów na Istvaanie III, cofniemy się nieco w czasie, by wraz z Prymarchą Fulgrimem i jego Astartes stoczyć walki z Laerami. Podbój Laeranu czy też 28-3, jak został wpisany do imperialnych rejestrów, otwiera trzeciemu Legionowi drogę do chwały. Jest to również kluczowy moment dla całej historii Dzieci Imperatora. Nie zdradzę wam więcej z fabuły, by nie psuć niespodzianki.
Kolejny raz uraczeni zostaliśmy zmianą punktu widzenia (co stanie się charakterystyczne dla serii), w tym wypadku przyjdzie nam większość wydarzeń obserwować z perspektywy jednego z ciekawszych i dziwniejszych Legionów Astartes – Dzieci Imperatora. Specyficzny charakter zarówno Prymarchy, jak i jego Kosmicznych Marines, przede wszystkim uwidoczniający się w ich dążeniu do perfekcji we wszystkim, na początku was nieco zniechęci. Bo ileż można czytać, że ten czy tamten wojownik zabił swego wroga idealnym cięciem, że plan był doskonały, a uroda Fulgrima czy któregoś z kapitanów wprost olśniewała. Bez tego jednak czytelnik nie zdołałby pojąć ogromu i przyczyn nieszczęścia, jakie spadną na ów Legion. Dzieci Imperatora są również odmienne od swych braci w innym aspekcie – czytając o nich, zauważymy, że są bardziej niż inni Astartes oddani mistyce. Jakby wbrew Imperialnej Prawdzie, którą niosą światom, praktykują niemalże magiczne rytuały, a jeden z kapitanów rozprawia ciągle o bogach wojny.
„Fulgrima” od „Ucieczki Eisensteina” odróżnia również fakt, iż na fabułę książki składa się szereg większych i mniejszych potyczek. Zaczyna się na Laeranie, gdzie obserwujemy desant drugiej i trzeciej kompanii, a później ostateczny cios zadany ksenosom. Potem Dzieci Imperatora dołączają do Legionu Żelaznych Pięści, by wspomóc swych braci w walkach z Diasporeksami. Następnie zmierzą się z Eldarami i przystępują do Herezji Horusa. Ktoś z tego opisu mógłby wywnioskować, że brak miejsca tu na przemyślenia i spostrzeżenia – nic bardziej błędnego. Powieść McNeilla zawiera również wiele treści typowo psychologicznych, zwłaszcza że Astartes to tylko część z bohaterów, których tu poznamy.
„Fulgrim” to cała masa ważnych i mniej ważnych, aczkolwiek równie ciekawych, postaci. Przede wszystkim autor mocno skupił się na osobie samego Prymarchy, dzięki czemu poznajemy jego pobudki, dążenia i motywacje. Fulgrim jest osobą skomplikowaną i trudno mi określić, czy zapałałam w stosunku do niego sympatią. Raczej nie i myślę, że większość czytelników ma podobne odczucie. Zwłaszcza wobec tej manii doskonałości, bliskiej obłędowi chęci dorównania Imperatorowi. Jednocześnie to postać tragiczna i zakończenie powieści sprawiło, że zaczęłam mu współczuć. Astartes z Legionu Dzieci Imperatora są nie mniej interesujący od swego wodza – Juliusz Kaesoron (z lubością oddający się lekturze i chętnie wspierający sztukę), Solomon Demeter (rozprawiający ciągle o losie, bogach wojny i innych, mniej lub bardziej, mistycznych i nieprzystających do wojownika Imperatora rzeczach) czy chociażby Fabiusz (konsyliarz, który chce udoskonalić dzieło Pana Ludzkości). Dwudziesta ósma flota ekspedycyjna to jednak nie tylko wojownicy – na „Dumie Imperatora” (okręcie flagowym Fulgrima) pełno jest wszelkiej maści upamiętniaczy, z których grona warto wymienić Ostiana Delafour i Serenę d’Angelus. Epizodycznie w powieści przewijają się również inni Prymarchowie (najlepiej zarysowana jest postać Ferrusa Manusa), wojownicy Astartes, a ważną rolę odegra ksenos (!) – przedstawiciel wymierającej rasy Eldarów, Eldrad Ulthran.
Pierwszy raz w serii pojawia się bardzo mocno zarysowany wpływ Osnowy i istot tam zamieszkujących na psychikę bohaterów. Choć Dzieci Imperatora zawsze cechowały się dążeniem do perfekcji, która wyróżniłaby ich spośród innych Legionów, to po zetknięciu się z mocą sił Chaosu zdają się być owładnięci manią doskonałości. Początkowo sami tego nie odczuwają, jednak z czasem zwykłe odczucia im nie wystarczają. Szukają czegoś więcej i więcej, sięgając granic dekadencji i zepsucia. Zresztą wpływ Slaanesha (on to bowiem od samego początku miesza wśród Legionu Fulgrima) dotyka również śmiertelników. Wszyscy oni poszukują coraz to nowych doznań, nowych powodów do ekscytacji i silnych wrażeń. A kiedy kończą się tradycyjne środki, zaczyna się perwersja. Wszystko w dwudziestej ósmej flocie staje się karykaturalne – od dzieł sztuki tworzonych przez upamiętniaczy, po Prymarchę.
„Fulgrim” to bardzo dobra powieść. Może ponury klimat Warhammera nie wylewa się z niej, jak czynił to w „Ucieczce Eisensteina”, ale nie przeszkadza to w jej odbiorze. McNeill doskonale poradził sobie z budowaniem atmosfery obłędu i uczynił ją główną zaletą, jak i wadą piątego tomu Herezji. Ten szaleńczy nastrój jest tak przytłaczający, że czytelnicy w ramach ochrony zdrowia psychicznego powinni zapoznawać się z książką powoli i ostrożnie. Z drugiej jednak strony ”Fulgrim” tak bardzo wciąga, że momentami ciężko było się od niego oderwać.
Za udostępnienie egzemplarza recenzenckiego dziękujemy:
