| Okładka | Opis |
 |
|
Postać Lokiego, pochodząca z nordyckiej mitologii, to jedna z ciekawszych kreacji boga, o jakiej zdarzyło mi się czytać. Świat wierzeń Wikingów potrafi zainteresować a fakt, że wielu twórców po niego sięga, świadczy, iż potrafi być szalenie inspirujący. Jednym z pisarzy, jaki pochylił się nad skandynawskim mitem o przebiegłym bogu kłamców jest Jakub Ćwiek, autor dwóch zbiorów opowiadań, tyluż powieści oraz komiksu o Lokim. Po zapoznaniu się z trzema pierwszymi częściami opowieści o Kłamcy, przyszła pora, by sięgnąć po historię, w której obrazy są równie ważne, co słowa.
Realia, w jakie Jakub Ćwiek wplótł Lokiego, znam bardzo dobrze. Uratowany z wiecznej męki przez aniołów, zawarł pakt z Gabrielem i wykonuje zadania, jakimi siły niebieskie się brzydzą. Pełni rolę pośrednią między szpiegiem, płatnym zabójcą, a detektywem, niejednokrotnie pomagając niebiańskim zastępom w trudnych przypadkach. Komiks osadzony jest w identycznym świecie co powieści i opowiadania o Lokim, współczesności, nawiedzanej przez boskie i anielskie istoty.
Kłamca zostaje zaangażowany do wyjaśnienia tajemnicy zaginięcia jednego ze śmiertelników, którego anioł stróż został brutalnie zamordowany. Śledztwo prowadzi go w świat nowojorskiej biedoty i bezdomnych. Rozwiązując zagadkę, natrafia na tajemniczych kultystów, wyznawców Quetzalcoatla, ale czy to wśród nich znajdzie chociaż wskazówki odnośnie losu zaginionego żebraka?
Jak na komiks przystało, ogromną rolę w opowiadaniu historii odgrywają obrazy. Szata graficzna jest dość mroczna, utrzymana w ponurych barwach idealnie oddaje przedstawiony świat. Odniosłam jednak wrażenie dużego chaosu, a może raczej pewnych niedopowiedzeń, zmuszających do chwili refleksji i dogłębnego przeanalizowania ilustracji. Zwłaszcza sceny walki niejednokrotnie sprawiły mi problemy w interpretacji i zrozumieniu tego, co dokładnie przedstawiają. Zapewne był to zabieg celowy, jednak minimalnie zepsuł mi przyjemność płynącą z lektury.
Bardzo interesujące jest oddanie postaci, choć i wobec nich mam mieszane uczucia. Podobała mi się postać Gabriela, zniewieściały elegancik z nieodłączna lilią w dłoniach. Pozostałe anioły sprawiały wrażenie nieco zdegenerowanych, wychudzeni, przygarbieni o niepięknych twarzach, gdzie próżno by szukać anielskiej dobroci. Nieco zawiodłam się na samym Lokim. Po lekturze książek miałam swoje wyobrażenie Kłamcy, mocno odbiegające od tego wykreowanego przez Dawida Pochopnia. Przede wszystkim, przeszkadzała mi niezmienna mina malująca się na jego obliczu i taka postawa twardziela, u którego rzadkie przebłyski humoru wyglądają na objaw szaleństwa. Tytułowego bohatera wyobrażałam sobie trochę inaczej, widząc w nim przede wszystkim kogoś obdarzonego większą mimiką. Wszak Loki był kłamcą doskonałym, operującym twarzą niczym maską, przybieraną zależnie od okoliczności, a tego właśnie mi zabrakło.
Komiks mi się podobał, miał swój specyficzny, nieco duszny, mroczny klimat. Zabrakło w nim natomiast poczucia humoru, za które tak bardzo polubiłam książki o Lokim. Jednak z czystym sercem mogę polecić tę publikację każdemu fanowi Kłamcy, gdyż z pewnością pozwoli spojrzeć na niego nieco inaczej. Nie mogę też nie wspomnieć o genialnym zakończeniu, zwłaszcza, że w nim, w końcu doczekałam się swojej porcji humoru.