| Okładka | Opis |
 |
|
Przyznam od razu – nie czytałam wielu utworów Agnieszki Hałas. W pamięci kołacze mi się tylko „Opowieść o śpiących królewnach” z antologii „Science fiction po polsku”. Można zatem powiedzieć, że zbiór „Po stronie mroku” był moim pierwszym kontaktem z szerszą twórczością autorki. I to kontaktem bardzo udanym.
Chyba najlepszym opowiadaniem całego zbioru (choć uważam, że wszystkie są w równym stopniu dobre) w mojej opinii była „Wiara, nadzieja, miłość”, czyli tekst otwierający książkę. Ze wszystkich opowiadań autorki bije masa emocji, ale jednak właśnie to wycisnęło mi łzy z oczu, wyryło się w mojej pamięci niezwykle plastycznymi opisami piekła i sprawiło, że zakochałam się w prozie Hałas. A umiejętnie wplecione odwołania do „Boskiej Komedii” Dantego i do prozy Tolkiena przekonały mnie do reszty, że mam do czynienia z niezwykłą literaturą.
Kolejnym opowiadaniem, które niezwykle mi się spodobało jest „Strzyga Maszka”. Wiele w nim tego samego ciepła, jakie biło z „Wiary, nadziei, miłości” i podobnie porusza (choć nie wyciska z oczu łez). Dodatkowo okraszone jest niesamowicie uczuciową i plastyczną piękną narracją,. Jest w „Strzydze Maszce” jakaś odrobina magii, której nie mogę zdefiniować. Coś, co sprawia, że z pozoru dość trywialne opowiadanie o zapomnianej duszy porusza odbiorcę.
Właściwie przyznam się wam – podobały mi się niemal wszystkie opowiadania i wszystkie uważam, za równie udane. Czy to „Rytuał piasku” z naprawdę świetnie wykreowaną psychiką bohaterki, czy to „Białe miasto” z zupełnie niespodziewaną puentą, czy „Ale zbaw nas ode złego” opowiadanie niemalże identyczne tematycznie z pierwszym tekstem w zbiorze, jednak zupełnie inaczej poprowadzone. Oczarował mnie także w swojej oszczędności i prostocie „Artysta”; „Dwa księżyce” odwołały się do romantycznej strony mojej natury, a „Po stronie mroku” nie dość, że wspaniale rozbudowało obraz piekła, to jeszcze pokazało, że autorka radzi sobie też ze scenami akcji.
„Powrót do ogrodu” to chyba jedyne opowiadanie, które do mnie nie trafiło. Nie twierdzę, że jest złe, bo takich opowiadań w tym zbiorze nie ma. Ale po prostu jakoś nie przemówiła do mnie ta udręczona, drewniana Matka Boska przemierzająca świat, w którym złamano pieczęcie, trąby zagrały i spadała gwiazda Piołun. Po prostu między mną, a tym opowiadaniem nie zaiskrzyło, ale mimo to doceniam koncept i wykonanie.
Styl Agnieszki Hałas jest niesamowity – od wszystkich opowiadań, niezależnie o czym są, bije niesamowite ciepło. Autorka pisze bardzo emocjonalnie, narracja jest przepełniona odczuciami postaci, ale to nie nuży. Niesamowity podziw wzbudza we mnie szczegółowość opisów – krajobrazy stają jak żywe przed oczami, kształty stają się namacalne, a ja, czytając kolejne strony książki, bałam się, że zaraz poczuję smród siarki albo swąd przypalanego mięsa.
Chciałabym napisać jeszcze więcej o „Po stronie mroku”, ale nie widzę sensu - i tak nie dam rady oddać tych wszystkich uczuć, jakie wzbudziły we mnie opowiadania. Uważam też, że zbiór obroni się sam, jak tylko po niego sięgniecie. Do tego was zachęcam, bo to naprawdę świetnie przygotowane i napisane niesamowicie plastycznym językiem teksty. I żałować można tylko i wyłącznie tego, że zbiór kończy się tak szybko – czyta się go naprawdę sprawnie i starczy zaledwie na kilka dni przyjemnej lektury. Ale jestem pewna – to nie ostatnia książka Agnieszki Hałas, z jaką się zapoznam!