Caldeum było niegdyś największą dumą Kehjistan i stolicą handlu na całym świecie. Miasta wprawdzie nigdy nie postrzegano jako centrum imperium, choć dorównywało Viz-jun, a później nawet Kurast, rozmiarem, ale tym, którzy zwali Caldeum swym domem, bynajmniej to nie przeszkadzało. Nawet gdy wybuchła Wojna Klanów Magów, pilnowano, aby walki nie wpłynęły na handel w mieście. Polityka i magia mogą być ważne, ale bezpieczeństwo handlu to priorytetowa sprawa. Niech Kurast postrzega siebie jako centrum świata, mawiali. My za to będziemy utrzymywać naszą swobodną wymianę towarów, walut i idei, gorące dzięki.
Lecz duma, która napawała mnie dzięki temu potężnemu miastu, została nadszargana. Spoglądając teraz w wstecz, jestem zmuszony przyznać, iż źle się zaczęło dziać w naszym pięknym mieście niedługo po tym, jak spora grupa szlachciców opuściła swe dwory w Kurast i skryła się w Caldeum. Słyszałem wprawdzie wszystkie te przerażające i niewiarygodne pogłoski, dlaczego to opuścili oni swoje wielkie miasto, ale jakoś ich pobudki nie zainteresowały nas. Naszą ciekawość wzbudziło natomiast ich nastawienie. Kiedy poczucie ulgi, spowodowanie uniknięciem niebezpieczeństwa, minęło, ich zachowanie diametralnie się zmieniło. Zaczęło się od wywyższania się, które w końcu przeszło w pychę i arogancję. Wraz z upływem czasu, bez skrupułów zaczęli domagać się "należnego" im miejsca w handlowej radzie konsorcjum, zarządzającej naszym miastem, byli nawet gotowi skorzystać ze swych bogactw, aby zapłacić za najemników potrzebnych do osiągnięcia ich upragnionego celu.
Początkowo wątpiłem w sukces cesarza Kehjistan, gdy pojawił się, by uzdrowić prędko pogarszającą się sytuację. Lecz urok, zdolności przywódcze i inteligencja, którymi posłużył się, aby szybko rozwiązać konflikt między naszą radą oraz szlachtą z Kurast, były niemalże mistrzowskie. Kiedy to ludność w pełni wsparła go w roli naszego cesarza, przyjąłem to osiągnięcie niczym cud. Choć zawsze stanowiliśmy część imperium Kehjistan, a więc równocześnie byliśmy jego poddanymi, mieliśmy poczucie, iż jesteśmy ludźmi wolnymi, znaliśmy własną wartość. Rzeczywiście wydawało się, że uniknięto katastrofy, ale teraz stało się już oczywiste, iż była ona jedynie ukryta pod cienkim płaszczem pozornej ugody.
Ów płaszcz zaczął się pruć, kiedy to cesarz Hakan zachorował. Jego wpływy zaczęły słabnąć, a nastrój w Caldeum zmienił się wraz z jego zdrowiem. W ślad za jego podupadającym stanem pogrążało się nasze, niegdyś piękne miasto. Gdy zmarł, tron przejął jego nieudolny syn, a Caldeum zaczęło wpadać w coraz to większą przepaść. Lista naszych nieszczęść wydaje się nie mieć końca; sytuacja naszych uciśnionych i slumsów, w których zmuszeni byli żyć, nasz niekompetentny przywódca, powrót nietolerancyjnego Zakarum i jego konflikty z klanami czarodziejów... Mógłbym tak wyliczać przez całe stronice.
Ciężko to wszystko zdzierżyć, naprawdę.
autor: Abd al-Hazir
http://us.blizzard.com/diablo3/