H
it z Xboxa trafia na PeCety! Czy to dobrze, czy źle? O tym dowiecie się już za chwilę!
W Jade Empire trafiamy do Jadeitowego Cesarstwa, wzorowanego na mitologii starożytnych Chin. Nasza postać (o której za chwilę) jest najlepszym uczniem Mistrza Li, który prowadzi małą szkółkę na uboczu państwa. Niedługo w tym skromnym miejscu rozegrają się wydarzenia mające znaczący wpływ na los całego Cesarstwa. Fabuła gry jest bardzo ciekawa i już na samym początku odkrywamy sporo tajemnic, które - gdybym je tu wyjawił - zepsułyby frajdę z grania tym, którzy nie mieli z JE styczności.
Grę zaczynamy od stwo... to znaczy, wybrania postaci, gdyż w przeciwieństwie do poprzednich gier BioWare'u tutaj nie mamy prawie żadnego wpływu na początkowe statystyki naszego alter ego.
Do wyboru mamy siedem postaci, każda należąca do jednej grupy: szybka, magiczna, zrównoważona i silna, a w prawie każdym z tych rodzajów są dwie postacie (tylko w silnym jest jedna): kobieta i mężczyzna. Bohaterowie różnią się na dobrą sprawę tylko początkowymi stylami walki, bo statystyki możemy im dowolnie zmodyfikować.
Po dokonaniu wyboru postaci, której plecy będziemy oglądać przez najbliższe godziny zaczyna się właściwa gra, a dokładniej samouczek, podczas którego mamy okazję zaznajomić się z mechanizmami walk. Te niestety sprowadzają się tylko do bezustannego naciskania lewego przycisku myszy (biedak...), a od czasu do czasu przywalenia mocniejszym uderzeniem żeby zbić blok przeciwnika. Poza tym możemy jeszcze blokować (choć z tego prawie nie korzystałem) i unikać ciosów (no, tu już frekwencja wykorzystywania była większa).
Na nasze nieszczęście, za każdym razem, kiedy wykonamy cios w danym stylu wygląda on tak samo, tzn.: postać macha na przykład na prawo, potem w lewo i robi fikołka. I tak w kółko, więc walki zazwyczaj wyglądają tak samo, a szkoda - mogło być tak pięknie... pomimo tej ogromnej wady, pojedynki, które dane nam będzie stoczyć wciągają i są bardzo przyjemne.
Rozwój postaci w przeciwieństwie do poprzednich gier BioWare'u jest bardzo uproszczony. Nasza postać ma tylko trzy statystyki, do których po zdobyciu poziomu doświadczenia możemy przydzielić kilka punktów. Rozwijać możemy naszego Ducha (odpowiada za ilość energii Chi - używamy jej między innymi do leczenia i używania stylów magicznych, jest to swoisty odpowiednik many), Ciało (przekłada się na punkty życia) i Umysł - dzięki niemu zwiększa nam się Skupienie, niezbędne do korzystania z broni.
Ponadto możemy rozwijać style walki. Podzielone są one na kilka grup: walki wręcz, broni, magii i transformacji (przemienić się możemy w różne dziwadła takie jak Żabi Demon). Dziwi jedynie to, że każdy styl w z jednej grupy ma dostępne takie same ulepszenia (dla przykładu: zwiększenie szybkości) niezależnie od tego, czy jest on powolny i silny czy też szybki i słaby. Dziwne - zdecydowanie ciekawiej by było, gdybyśmy mieli możliwość zwiększenia szybkości Białego Demona (bardzo powolny) dwu-, a już Tysiąca Cięć (bardzo szybki) trzykrotnie.
Do naszego zbawiciela (bądź nie) świata z biegiem czasu dołączać się będą różne postaci, ale za nami podążać może w danej chwili tylko jedna. Oczywiście towarzyszy możemy zmieniać jak rękawiczki, a są oni wszyscy dość ciekawi, że wspomnę tu tylko o dziewczynce, w której zamieszkał demon i wojowniku o nadmiernym upodobaniu do alkoholu.
Naszym kamratom nie możemy wydawać żadnych poleceń i - jak to zazwyczaj w takich wypadkach bywa - przydają się oni tylko do odwracania uwagi oponentów.
W grze panuje świetny klimat dalekiego wschodu: postacie odpowiednio się ubierają, muzyka grająca w tle (nie zachwyca, ale też nie przeszkadza) doskonale pasuje do otoczenia, a wygląd miejscówek jeszcze bardziej utwierdza nas w przekonaniu, ze to nie Jadeitowe Cesarstwo a starożytne Chiny. Oczywiście spotykamy też odpowiednio wykręconych przeciwników: Żabie, Konie i Słonie Demony oraz wiele innych. Za klimat daję ogromny plus.
Twórcy postanowili umieścić w grze kilka humorystycznych wstawek, na przykład cudzoziemca o nazwisku Macapupki, czy urzędnika Niebiańskiej Biurokracji (boskiej organizacji "zarządzającej" światem). Kiedyś zajmował się on (i jego zespół) dokumentowaniem zniszczeń dokonanych przez nasze alter ego, ale były one tak duże, że nikt nie mógł nadążyć z ich spisywaniem, przez co wszyscy zostali zdegradowani.
Czuć, że jest to gra tworzona przez ludzi odpowiedzialnych niegdyś za KotORa: charakterystyczne menusy i wygląd okien dialogowych, identyczny pasek Dobro - Zło (w Jade Empire są to odpowiednio Ścieżka Otwartej Dłoni i Zaciśniętej Pięści).
Dobrze wykonana została konwersja z konsoli - gdybym nie wiedział, że był to hit na Xboxie, w życiu nie powiedziałbym, iż JE to produkcja konsolowa - sterowanie zostało idealnie przeniesione z pada na myszkę i klawiaturę, tak jak grafika - została ona znacznie poprawiona i sprawia bardzo dobre wrażenie. Kolejny ogromny plus na koncie twórców.
Ciekawe są też zadania, które dane nam będzie wykonać, a bodajże wszystkie z nich można rozwiązać na dwa sposoby: dobry lub zły.
Jade Empire niestety jest liniowy (w przeciwieństwie do Gothica 3 czy Obliviona), ale można to też uznać jako plus, bo fabuła przynajmniej jest spójna i ciekawa (w przeciwieństwie do pierwszego z wyżej wymienionych tytułów...).
Słowo na podsumowanie: JE to świetna pozycja dla ludzi, którzy nie są fanami eRPeGów. Jest to świetne wprowadzenie do gatunku - nieskomplikowane walki i rozwój postaci, ale też wciągająca fabuła i ciekawe dialogi, który zachwycą fanów role playing (spotkałem się z kilkoma osobami głoszącymi wyższość historii opowiedzianej w Jadeitowej grze od tej z Rycerzy Starej Republiki!). Niestety, gra jest dość krótka (około -nastu godzin), ale posiada ogromny wskaźnik replayability (głównie za sprawą możliwości wyboru Zło/Dobro). Gorąco polecam!
| Plusy + |
|
| Minusy - |
|
| Ocena |
8 / 10 |