| Okładka | Opis |
 |
|
Harry Dresden jest jedynym w Chicago magiem-detektywem. Gdy policja napotyka naprawdę dziwne sprawy,wzywa właśnie jego. Tym razem napotyka na serię samobójstw, które są nimi tylko z pozoru. Na miejscu zbrodni zawsze znajduję znak zostawiony tylko dla niego lub innego maga, bo żaden zwykły śmiertelnik nie zdołałby go odkryć. W sprawę szybko mieszają się wampiry z Białego Dworu, które najprościej porównać do sukubów. Brzmi ciekawie? Zgadzam się. Fabuła ma potencjał, choć czytając, początkowo niespecjalnie mnie porywała. Na szczęście z czasem wszystko się zmieniło, a czytanie Białej Nocy stało się dla mnie prawdziwą przyjemnością.
Pierwszą część książki można sklasyfikować jako powieść detektywistyczną, która nie jest moją ulubioną, lecz wielu innym osobom na pewno się spodoba. Później natomiast dzieło Jima Butchera zmierza bardziej w kierunku czystego fantasy. Gdy tajemnice zostają rozwikłane, bohaterowi przychodzi się zmierzyć z polityką Białego Dworu i konfliktem magów z wampirami, gdzie magii z każdą chwilą jest coraz więcej, ale technologia też nie jest pominięta. Świadczy o tym choćby postać protagonisty, który w jednej ręce dzierży laskę maga, a w drugiej rewolwer.
Nie zgadzam się natomiast z klasyfikacją książki jako powieści humorystycznej. Humor, owszem, występuje w Białej Nocy za sprawą głównego bohatera, lecz jest inteligentny, skupiony na sarkastycznych, błyskotliwych ripostach. Przez wzgląd na taki jego charakter, czytelnik raczej czuje aprobatę zamiast wybuchać co chwilę śmiechem. Chyba tylko raz podczas lektury to mi się zdarzyło. Było to w trakcie sceny, którą Dresden kupił sobie moją dozgonną sympatię, a mianowicie udawał on geja tylko po to, by wywinąć się przed policją. Wydźwięk tej sceny był tak komiczny, iż trudno mi było opanować śmiech.
Poza Harrym Dresdenem w powieści występuje jeszcze kilku znaczących bohaterów, którzy są dość różnorodni i wykreowani przez autora w pełni konsekwentnie. Brak w nich wynikających z niczego przemian bądź pojawiających się nagle cech, które kompletnie do nich nie pasują, jak to w niektórych książkach ma miejsce. Każda postać w Białej Nocy ma swoje motywy i własny, niepowtarzalny sposób działania, oparty często na tym, skąd pochodzą bądź do jakiej organizacji należą. Bogactwo tych dwóch elementów jest oparte na sporym i bardzo ciekawym świecie stworzonym przez autora. Z wielką uwagą czytałem każdy fragment traktujący o Dworach wampirów oraz strukturze Białej Rady stojącej na czele wszystkich magów.
Stylistycznie dziełu Jima Butchera nie mam nic do zarzucenia, wręcz mogę wypowiadać same pochwały. Od samego początku, gdy jeszcze fabuła mnie do siebie nie przekonała, styl był dla mnie wspaniały, a do tego dochodziła jeszcze narracja pierwszoosobowa, za którą z reguły nie przepadam, lecz tutaj jest ona na tyle dobrze poprowadzona, że lekturę pochłania się z prawdziwą przyjemnością.
Wszystkie te elementy komponują się na naprawdę dobrą książkę przy której miło można spędzić czas. Świat jest przekonujący, bohaterowie dają się lubić, fabuła ma w sobie coś zarówno dla fanów powieści detektywistycznych jak i fantasy, a styl Jima Butchera stanowi zwieńczenie dzieła. Nic, tylko czytać.
Ocena: 7/10
Naprawdę przyzwoita książka, która zachęca do zapoznania się także zresztą serii.
Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu MAG.