| Okładka | Opis |
  |
|
Śliski (dla przyjaciół Sopel) bywa szorstki – znany w Pograniczu jest z umiejętności pakowania się w najgorsze kabały, jakie można sobie tylko wyobrazić. Co dziwne, tą niezwykłą przypadłością nauczył się też zarażać osoby, z którymi utrzymuje bliższe lub dalsze kontakty – ciężko zliczyć, ilu jego znajomków w wyniku tego skończyło z mniejszymi lub większymi obrażeniami całego ciała. Zaś samo Pogranicze zdaje się być niczym magnes – ilekroć byś go nie opuścił, zawsze powrócisz, w tych czy innych okolicznościach.
Sopel nie zdołał nacieszyć się powrotem do realnego świata – całkiem szybko zostaje wysłany z wojskową ekspedycją z powrotem do Przygranicza. Jak już doskonale wiemy z poprzednich tomów cyklu, szybko traci on kontakt z towarzyszami i zaczyna wykonywanie misji na własną rękę. Jego ponowną wizytę w Pograniczu od ucieczki z tego świata dzieli kilka miesięcy, toteż nietrudno się domyślić, że po raz kolejny autor zastosował masę politycznych gier i gierek, a także przetasowań w talii, jaką jest Fort. Co ponownie będzie główną siłą napędową dla fabuły – każdorazowo Śliski zmienia ugrupowanie, po którego stronie walczy.
Wspomniana schematyczność autora przy okazji pisania recenzji poprzedniego tomu była zarzutem jak najbardziej trafionym. Od samego początku przygody Sopla rozgrywają się mniej więcej w schemacie „Sopel, wybór frakcji, wpakowanie się w kabałę, amnezja/inne zdarzenie wyłączające go z gry na kilka miesięcy”. Nie inaczej zbudowane są „Czarne sny” – Kornew wrzuca głównego bohatera w kolejne ugrupowanie, jakim dowodzi ojciec Dominik (ciężko znaleźć więcej informacji na temat tej grupy). W efekcie większość fabuły to następna wariacja gry w berka z byłymi kumplami Sopla w Forcie.
Każdorazowo mniej oferuje świat Pogranicza – podczas lektury trudno nie mieć wrażenia, że wszystkie asy w rękawie zostały wykorzystane przez autora podczas tworzenia dwóch poprzednich tomów sagi. Sekretem wydają się być coraz silniejsze umiejętności magiczne głównego bohatera, jednakże zostały one stworzone w sposób dość lichy. Nie znajdują one praktycznie żadnego odzwierciedlenia w wydarzeniach ze świata Pogranicza, co, niestety, współgra z wątkami tajemniczych istot władających tym światem. Kornew rzuca Sopla po prostu przeciw jakiejś tajemniczej sile – ta zaś w całej historii pojawia się jakby wyrwana z większego kontekstu, z celem, o którym mgliście mówi naszemu znajomemu.
Paweł Kornew znalazł dziwny sposób na stworzenie długiej książkowej sagi – nie zachowuje ciągłości wydarzeń, lecz… pisze je w ten sam sposób, zaś każdy tom przypomina lekko zmodyfikowaną kopię poprzedniego. Cała fabuła zaczyna po prostu nudzić, bo autor kurczowo trzyma się schematu, jaki zapoczątkował w tomie pierwszym „Pogranicza”, a pomiędzy poszczególnymi charakterystycznymi epizodami wypycha on kartki za pomocą epizodów, które nie mają żadnego znaczenia dla całej historii. Efekt jest taki, że „Czarne sny” można traktować jako zamiennik dla „Śliskiego” i „Sopla” – nie trzeba nawet znać wydarzeń, które miały miejsce w poprzednich tomach, by poznać zarówno Sopla, jak i Pogranicze. Chociaż im dalej w las, tym mniej tego Pogranicza w „Pograniczu”.
Za udostępnienie egzemplarza recenzenckiego dziękujemy:
