| Okładka | Opis |
 |
|
Z Izabelą Szolc spotkałam się wcześniej przy okazji lektury opowiadania „I to minie” zamieszczonego w antologii „Księga smoków”. Tekst nie zapadł mi jakoś szczególnie w pamięć, nie wzbudził ani bardzo pozytywnych, ani wybitnie negatywnych emocji, pozwolił jednak zwrócić uwagę na nazwisko autorki. Gdy trafiła się okazja przeczytania jej zbioru opowiadań zatytułowanych „Jehannette”, nie wahałam się długo i z ciekawością sięgnęłam po lekturę.
Książka złożona jest z dwunastu opowieści, historii o szczególnych kobietach, kierujących się przede wszystkim miłością: uwielbieniem do mężczyzny, macierzyństwem czy pragnieniem władzy. Spotykamy dwanaście indywidualistek, postaci historycznych, choć nie tylko, wokół których narosły legendy. Są osobami z krwi i kości, silne i zdecydowane, często kierują się emocjami i pozwalają, by sterowały nimi rozmaite, często mroczne, uczucia. Czy przedstawione w ramach tej antologii są bardziej realne, niż znane nam z kart historii? Nie wiem, na pewno łatwiej jest je zrozumieć, gdy czyta się o targających nimi uczuciach, niż przy zapoznawaniu się z nimi z bardziej naukowych notatek i opracowań historycznych.
Zbiór opowiadań otwiera historia o tym, jak Francisco Goya malował portret Mai nagiej i Mai ubranej, modelką była mu księżna Alby - Cayetana de Villafranca, a obojgu towarzyszył demon, doprowadzając ich do zguby. Tytułowa Jehannette, znana szerzej jako Joanna d’Arc, pojawia się w trzeciej opowieści, jest widmem prześladującym Idziego de Rais, który za fascynację nią płaci bardzo wysoką cenę. W książce nie brak też wątków polskich, jednym z nich jest historia o Barbarze Radziwiłłównie zatytułowana „Krzyż i wąż”, mamy w niej okazję spotkać mistrza Twardowskiego. Z autentycznych postaci najlepiej znałam Lukrecję Borgię oraz Annę Boleyn. W opowiadaniu „Demony Lukrecji”, prawie pozbawionym wątków fantastycznych, bohaterkę poznajemy jako młodą pannę, której towarzyszy przyjaciel gotowy zrobić dla niej bardzo dużo. W zamykającej tom historii „Anna” nie brak mistycyzmu, a jej atmosfera jest bardzo gotycka. To moim zdaniem jedno z lepszych opowiadań zawartych w książce.
Ze wszystkich zamieszczonych w tym zbiorze tekstów najciekawszą wydała mi się historia Lady Macbeth. Izabela Szolc nadała znanemu wszystkim dramatowi Szekspira zupełnie innego koloru, nowego szlifu, magii i polotu. Podobało mi się również opowiadanie „Zbrodnie serca” poświęcone Małgorzacie Brandenburskiej, ukazujące kulisy zbrodni popełnionej w obronie własnej. Najmniej do gustu przypadła mi opowieść o Izabeli Katolickiej zatytułowana: „Krwiożerczy pies”. Sama Izabela pojawia się również w przedostatnim tekście „Juana la Loca”, gdzie główną bohaterką jest Szalona Joanna, żona Filipa Pięknego. Historia o Heloizie i Abelardzie zatytułowana „Zwiastun” również mnie nie oczarowała, choć możliwe, że przeszkodził mi w tym wypadku brak znajomości oryginalnej wersji tej opowieści. Ostatnią kobietą, którą mamy okazję spotkać w tym zbiorze, jest Joanna Neapolitańska, musi pogodzić obowiązki z własnymi pragnieniami i ponieść konsekwencje własnych wyborów.
Książkę czyta się dobrze, wprowadza w smutny, melancholijny klimat, przepełniony mroczą zadumą. Autorka dość dobrze operuje językiem, wykorzystując niejednokrotnie nie swoje teksty. Jedyne, co mogę jej zarzucić, to liczne niedopowiedzenia. Nie jestem osobą, która musi mieć wszystko wyłożone wprost, jednak częste przeskoki akcji przy stosunkowo krótkiej znajomości z bohaterami utrudniały lekturę, zmuszając do przewertowania poprzednich stron.
Kończąc recenzję, dodam jedynie, że książkę uważam za dobrą, na pewno nie jest to pozycja wybitna czy obowiązkowa, jednak miłośnikom historii i nie tylko pozwoli poznać, jak mogły wyglądać słynne w dziejach kobiety. Myślę, że te opowiadania są warte uwagi, zwłaszcza gdy ktoś ma ochotę zanurzyć się w nieco przyciężkim, mrocznym romantyzmie.