| Okładka | Opis |
 |
|
Pierwsza część najsłynniejszego chyba cyklu polskiej fantastyki została wydana po raz pierwszy w 1994 roku. "Krew Elfów" autorstwa Andrzeja Sapkowskiego łącznie oddana w ręce czytelników cztery razy, ostatnio w 2014 roku, stanowi rozwinięcie niektórych wątków znanych z opowiadań autora. W tej recenzji będziemy zajmować się niepoprawioną wersją książki, taką, jaką mieliśmy okazje przeczytać już w latach dziewięćdziesiątych.
Świat przedstawiony zaprezentowany w "Krwi Elfów" jest tym samym uniwersum, które można poznać w zbiorach opowiadań. Swoistym wstępem do wszelkich wydarzeń rozgrywających się w pierwszym tomie sagi jest koncert Jaskra, przyjaciela wiedźmina, mający miejsce pod świętym dębem o trudnej do wymówienia i zapamiętania nazwie. Zaraz po tym krótkim wątku wprowadzającym, przenosimy się do górzystej części Królestwa Keadwen, do niedostępnego Kaer Morhen, zrujnowanej twierdzy wiedźminów ze szkoły wilka. Prócz niej, najważniejszymi miejscami są świątynia Melitele położona przy temerskim miasteczku Ellander oraz redańskie miasto uniwersyteckie Oxenfurt. Autor nie kładzie nacisku na szczegółowy opis scen, w których rozgrywa się akcja, zazwyczaj zadowalając się podaniem najważniejszych informacji, wzbogaconych o folklorystyczne ciekawostki na temat każdego z nich. Zaś jeśli chodzi o czas, w jakim dzieją się wydarzenia "Krwi Elfów", to można być zadowolonym z faktu, że – w przeciwieństwie do sytuacji znanej ze zbiorów opowiadań – jest on określony. Wreszcie czytelnik ma okazję i przyjemność śledzić dzieje bohaterów, mogąc połączyć je z konkretnymi okresami. Tłem dla fabuły są napięcia między Królestwami Północy, a Cesarstwem Nilfgaardu oraz polowania na partyzanckie oddziały nieludzi walczących o wolność, zwane Scoia'tael. Jeśliby określać cechy całości uniwersum stworzonego przez Sapkowskiego, można by spokonie powiedzieć, iż jest to świat fantasy (dzięki obecności typowych dla niego elementów – ras, magii, potworów) z dużą domieszką słowiańskiej mitologii. Ów miks został bardzo dobrze przyjęty przez polskich i, co ciekawe, zagranicznych czytelników.
Nie sposób wyszczególnić jednej konkretnej postaci, która mogłaby nosić miano głównego bohatera; chyba najbezpieczniej będzie powiedzieć, iż mamy do czynienia z kilkoma pierwszoplanowymi postaciami, nawet jeśli przyjęty jest zwyczaj uznawania, iż cała saga jest "o wiedźminie". Do najważniejszych osób w "Krwi Elfów" należą Geralt z Rivii i Ciri; nieco mniejszy udział ma czarodziejka Yennefer z Vengerbergu oraz bard Jaskier, choć nie można odmówić ich rolom znaczenia dla całej powieści. Zasadniczo nową postacią jest Ciri, młodziutka dziewczyna, która po śmierci swojej babki stała się jedyną dziedziczką Cintry, nadmorskiego królestwa, obecnie pod rządami Cesarstwa Nilfgaardu. Połączona z Geraltem więzami Prawa Niespodzianki (można się szerzej z nimi zapoznać w opowiadaniu "Kwestia Ceny") i odnaleziona przez wiedźmina po wojnie, która zabiła wszystkich jej bliskich, trafiła do Kaer Morhen, gdzie jego mieszkańcy uczyli jej jedynej rzeczy, którą samą potrafili – zabijać. Prócz tego, dziewczyna obdarzona jest zdolnością wieszczenia i talentem do magii – nie można więc powiedzieć, by Geralt przygarnął zwykłą sierotę wojenną. Dodatkowo, ktoś zaczął się bardzo interesować losami Ciri i odkrył, że tak zwane "Lwiątko z Cintry" wciąż żyje i ma się dobrze. Głównie z tego powodu wiedźmin i czarodziejka szukali sposobu na uchronienie jej przed kolejnymi niebezpieczeństwami. Jeśli zaś chodzi o samą Ciri – dziewczynka jest rezolutna i uparta, posiada żywy umysł i zwyczajnie nie sposób jej nie lubić. Sapkowskiemu należą się brawa za stworzenie tak interesującej postaci dziecięcej, zwłaszcza, gdy weźmiemy pod uwagę, że sama jest otoczona przez równie ciekawych bohaterów. Warto również wspomnieć, że w pierwszym tomie sagi Geralt i Yennefer niejako odrzucają animozje swojego burzliwego związku dla dobra Ciri, więc motywacje podejmowanych przez nich działań uzyskują nowy wymiar – jest nim troska o bezpieczeństwo swojej przybranej córeczki.
"Krew Elfów" nie jest długą lekturą, ale cechuje ją umiejętne zagospodarowanie tych niecałych trzystu stron powieści. Andrzej Sapkowski, podobnie jak to czyni w zbiorach opowiadań, stawia na język pełny dialogów, z raczej kontekstowymi niż realistycznymi opisami oraz dużą ilością akcji. Nie pomija on również w pierwszej części sagi psychologicznej charakterystyki głównych bohaterów, choć trudno odnieść wrażenie, by został położony nacisk na ten aspekt utworu. Jego zdolność do krótkiego, acz treściwego zarysowania najważniejszych elementów konstytuujących dobrą powieść jest godna pochwały. Prawdopodobnie to dzięki niej oraz barwnie poprowadzonym dialogom książka spotkała się z dobrym przyjęciem przez czytelników, ale nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż autorowi udało się stworzyć fascynujące uniwersum i umieścić w nim interesujące postacie. Warto również nadmienić, że "Krew Elfów" jest pełna humorystycznych sytuacji, okraszających brutalny świat wiedźmina zabawnymi przebłyskami.
Podsumowując, stwierdzić mogę jedynie, iż pierwszym tom sagi Andrzeja Sapkowskiego jest pozycją godną polecenia każdemu, kto odnajduje przyjemność w czytaniu ogólnie pojętej fantastyki. Przedstawiona rzeczywistość jest ciekawa i pełna smaczków, a wydarzenia mające w niej miejsce stanowią bardzo dobry przykład umiejętnie stworzonej fabuły. Dodając do rozrachunku interesujących bohaterów, dostajemy świetną powieść, do której można wracać nawet po dwudziestu latach od jej pierwszego przeczytania.
9/10
