| Okładka | Opis |
 |
|
Od czasów Harry'ego Pottera młodzieżowa fantastyka przechodzi prawdziwy renesans, potteromania zaowocowała wykwitem wielu powieści fantastycznych, których bohaterowie mają nie więcej niż naście lat. Jedną z takich książek jest właśnie „Ostatni smokobójca” Jaspera Fforde. Czy jest to pozycja warta lektury? Odpowiedź znajdziecie poniżej.
Miejscem akcji pierwszego tomu przygód Jennifer Strange autor uczynił alternatywną wizję dwudziestopierwszowiecznej Wielkiej Brytanii. Z jednej strony mamy sporo znanych nam z codzienności przedmiotów, z drugiej natomiast świat roi się od magii i przedziwnych stworów, począwszy od ostatniego smoka, na kwarkostworach skończywszy. Wizja uniwersum jest dość spójna i bardzo ciekawa, autor nie szczędzi nam opisów miejsc, co pozwala poczuć się, może nie tyle mieszkańcem Zjednoczonych Królestw ile turystą, który chociaż pobieżnie poznaje włości króla Snoda oraz Smocze Ziemie.
Nastoletnia Jennifer Strange para się bardzo niedocenianym zawodem agenta i opiekuna magów. Bo, choć wydawać by się mogło, że potężni czarodzieje nie potrzebują opieki, to jednak poniżej ich godności jest dbanie o tak przyziemne sprawy jak pieniądze, jedzenie czy też praca. Na tym polega rola głównej bohaterki: organizuje mistrzom wiedzy tajemnej zajęcia, tak by mieli z czego żyć. A ponieważ magia słabnie, nie jest to zadanie zbyt łatwe. Co gorsza, zbliża się godzina śmierci ostatniego smoka. Na pozór młoda agentka nie ma z tym nic wspólnego, a jednak ten fakt nie daje jej spokoju.
Główna bohaterka książki to inteligentna, szesnastoletnia dziewczyna o sporym poczuciu humoru i, mimo młodego wieku, posiadająca jasno ustalone zasady moralne. Gdy musi podjąć słuszną decyzję, nie waha się ani chwili, nawet, jeśli może mieć to nieprzyjemne konsekwencje. Innych bohaterów powieści ciężko było bliżej poznać, choć obdarzeni zostali pewnymi typowymi cechami. Znajdziemy tu więc: dumną szlachciankę, nieporadnego geniusza, ciekawego świata młodego chłopca, zapatrzonego w siebie bohatera czy też upajającego się władzą króla. Mimo, że postacie są dość szablonowe, można polubić, zwłaszcza, że potrafią czasem czymś zaskoczyć.
Książka została porównana do cyklu o Harrym Potterze, co jest dość zrozumiałe,. Kusić nabywców miały też odniesienia do humoru rodem z twórczości Terry'ego Pratchetta czy intrygami à la Agatha Christie. Pewne nawiązania można zauważyć, choćby genialny pomysł na kwarkostwora, który równie dobrze mógłby być mieszkańcem Świata Dysku, pozostałe były na tyle subtelne, że ciężko było je odnaleźć. Jedno o tej książce można stwierdzić z pewnością,- jest bardzo brytyjska.
Język jest dość prosty i przystępny, dzięki niemu przez powieść mknie się błyskawicznie. Tempo akcji pozwala na zapoznanie się ze stworzonym światem, zaś fabuła potrafi zaskoczyć. Powoli odkrywana intryga nie jest zbyt przewidywalna, jednak nie jest też przesadnie wydumana, pozostając prawdopodobną w danych realiach.
Zdecydowanie polecam tę książkę. Nie stanowi wyzwania intelektualnego, ale może być dobrą rozrywką na przyzwoitym poziomie. Powieść jest dobrze napisana i niesie ze sobą przesłanie, że zawsze warto postępować przyzwoicie, nawet, gdy jest to niebezpieczne. Z pewnością lektura uprzyjemni wieczór, pozwalając zagłębić się w interesującym świecie. Z ciekawością wypatruję kolejnych tomów przygód panny Strange.