| Okładka | Opis |
 |
|
Po jakże obiecującej lekturze pierwszej odsłony „Rejsu Chathranda„, pełna pozytywnych uczuć sięgnęłam po tom drugi. Po lekturze wiem już, że w niczym nie ustępuje swojemu poprzednikowi i z wielką nadzieją wypatruję zaplanowanej na czwarty kwartał tego roku premiery zwieńczenia cyklu.
Z Tashą, Pazelem oraz Neepsem rozstaliśmy się na chwilę przed uroczystością podpisania traktatu, godzącego po latach Mzithrim z Arqualem. Planowany ślub ma przypieczętować przymierze między oboma narodami. Z drugiej strony, trójka młodych bohaterów razem z Dradielu oraz Hercólem, również naznaczonymi przez czerwonego wilka, zawiązali sojusz, którego celem jest pokonanie Anurisa i uniemożliwienie mu zdobycia władzy nad Nie-kamieniem. Bohaterowie opuszczeni przez Ramachniego muszą szukać sprzymierzeńców na pokładzie statku. Jednak czy mogą komuś zaufać w tak ważnej sprawie? Ponadto obecność Nie-kamienia na okręcie ma dziwny wpływ na wszystkich podróżujących.
Odpłynąwszy z Simji, Chathrnad wyrusza z powrotem na wschód, do Etherhode, a przyjemniej tak ma to wyglądać dla wszystkich obserwatorów. Po upozorowanej katastrofie, statek żegluje na południe, mijając szereg tropikalnych wysepek, by w końcu wypłynąć na Morze Rozległe. Jest to bezkresny ocean, pośrodku którego szaleje straszliwy wir, wciągający w swe otchłanie wszystko, co tylko pojawi się na morzu, bądź w powietrzu ponad nim. Bliskość wiru sprawia, że podróż tak wielkim okrętem jest niezmiernie uciążliwa, jednak mniejsze jednostki nie mają najmniejszych szans na NelluRoq. W książce nie znajdziemy mapy południowych krain, co w sumie jest zgodne z koncepcją dziennikarskiej relacji, której trzyma się powieść, jednak nieco utrudniło mi orientację.
Umiejscowienie akcji na pokładzie Chathranda ma jeden mankament- jest to zamknięty teren, w związku z tym nie możemy liczyć na spotkanie nowych bohaterów, a co najwyżej na lepsze poznanie, tych którzy pojawili się już w poprzednim tomie. I chociaż na pierwszym planie wciąż pozostają Tasha, Pazel i Neeps, to mamy okazję zdecydowanie lepiej zrozumieć pozostałych bohaterów. Swoje, nieznane wcześniej oblicze, odsłania między innymi Bolutu, Lady Oggosk, czy kapitan Rose. Każda z tych postaci jest niejednoznaczna i wielopoziomowa, wszystkimi kierują motywy absolutnie niejasne dla pięciorga sprzysiężonych. Autor umiejętnie dawkuje odkrywane powoli tajemnice, więc czytelnikowi równie trudno zorientować się w tym, kto mógłby pomóc im w walce z Anurisem.
Książkę czyta się bardzo dobrze, nie ma w niej przestojów, ale fabuła nie pędzi też jak szalona. Można w pełni rozkoszować się słoną bryzą, nie narzekając na nudę. Autor idealnie oddał zagubienie i desperację bohaterów, zmuszonych do działania, którego nie są pewni. Zwroty akcji nie są zbyt częste, dzięki czemu sprawiają wrażenie naturalnych konsekwencji, a nie niespodziewanej interwencji istot z innych wymiarów. Akcja toczy się dość spokojnie, są momenty, gdzie dzieje się bardzo dużo oraz pozwalające nieco odpocząć. Niczym na morzu, gdzie po burzy następuje chwila ciszy.
Zdecydowanie polecam tę powieść. Autor z wielkim wyczuciem prowadzi fabułę, nie zarzucając czytelnika ciągłymi zwrotami akcji. Jest to kawałek świetnie napisanej fantastyki, która pozwala zagłębić się w bardzo bogatym i skrupulatnie stworzonym uniwersum. Mam tylko nadzieję, że MAG zdecyduje się na wydanie zwieńczenia cyklu, gdyż chętnie poznam zakończenie przedstawionej historii.