| Okładka | Opis |
  |
|
W poprzednim tomie cyklu, „Soplu”, Paweł Kornew zapoznał nas z tajemniczym światem Pogranicza, a także tytułowym bohaterem, członkiem Patrolu i niepozornym zabijaką. Zdołał on wplątać się w potężną kabałę za pomocą niepozornego noża, jaki kupił niegdyś od włóczęgi. Pierwszy tom „Pogranicza” zostawił zbyt wiele pytań i otwartych wątków odnośnie do problemów głównego bohatera, i wydawałoby się, że dalsze przygody Śliskiego pomogą choć trochę rozwiać trawiące czytelnika wątpliwości. Bynajmniej.
„Śliski” rozpoczyna się w sposób dość… naiwny. Nasz znajomy budzi się w zaspie śniegu, nie wiedząc nawet, gdzie jest, ani jakim sposobem znalazł się w obecnym położeniu. Wraz z dotarciem do cywilizacji okazuje się, że od wydarzeń opowiedzianych w „Soplu” minęło pół roku. W efekcie sam bohater został wręcz zapomniany (jego obecny wygląd także nie sprzyja identyfikacji), zaś rozgrywki polityczne posunęły się daleko do przodu. Dziwnym trafem sprawa tajemniczego noża bardzo długo nie jest wspomniana, a większość fabuły to „przymusowa” gonitwa protagonisty wraz z Drużyną za producentami narkotyków. Krótko mówiąc, drugi tom cyklu „Pogranicze” to kopia części pierwszej, z tą różnicą, że główny bohater pracuje obecnie dla Drużyny.
Motyw tajemniczego zaniku pamięci bohatera został skrzętnie wykorzystany przez autora – w trakcie swojego pobytu w Forcie Sopel dowiaduje się od kilku osób, że wplątał się w tarapaty, nawet o tym nie pamiętając. Niestety, jednak jest to wybieg Kornewa, by dalej tworzyć tasiemcowatą historię – nie dość, że nie zamknął on w żaden sposób wątków z pierwszego tomu sagi, to stworzył kolejne, nierzadko akcentując je w fabule za pomocą kilku wypowiedzi postaci, pojawiających się dosłownie na przez parę minut w całej historii. Co więcej, pojawi się garść nawiązań do postaci z poprzedniego tomu, jednak będą one stanowiły wyłącznie rodzaj wypychacza fabuły (podręcznikowym tego przykładem jest wątek z wampirzycą, która przez bardzo krótki okres będzie towarzyszyć protagoniście).
Podczas lektury w oczy rzuca się sposób tworzenia wizji Pogranicza przez autora. Tym razem wszystko dużo mocniej koncentruje się wokół Sopla, zaś kwestie polityczne są tylko lichym dodatkiem – nie stanowi ona wyraźnego budulca dla fabuły, jak poprzednim razem. Szkoda, tym bardziej, że przez wspomniane wcześniej pół roku w Pograniczu zmieniło się dość wiele, jak można wywnioskować z dialogów pomiędzy bohaterami, co miało także niebagatelny wpływ na rozkład sił w Forcie. W praktyce jednak Kornew po raz drugi wiąże bohatera z jedną z frakcji i nie pozwala mu wychylić nosa. Nie da się ukryć, że jest to zabieg co najmniej irytujący.
„Śliski” to dość wyraźna kopia „Sopla” – fabuła oparta została na praktycznie identycznym schemacie jak poprzednio, a całość sprowadza się po raz kolejny do uganiania się za czymś, o czym nie wiadomo tak naprawdę nic. Wywołanie u głównego bohatera amnezji było najszybszym i najprostszym sposobem na stworzenie drugiego tomu sagi z powieści, która powinna zostać zakończona po wyjaśnieniu roli Sopla w całym zamieszaniu w pierwszej części cyklu. „Śliski” nie pozwala pozytywnie patrzeć na przyszłe przygody Sopla ze względu na schematyczność, która zaczyna być niepokojąco widoczna w obrębie twórczości Pawła Kornewa.
Za udostępnienie egzemplarza recenzenckiego dziękujemy:
