| Okładka | Opis |
 |
|
Autora tej książki chyba nikomu nie trzeba przedstawiać; myślę że nie będzie nadużyciem nazwanie go najważniejszym pisarzem polskiej fantastyki od czasów Stanisława Lema. Sławę przyniósł mu cykl poświęcony wiedźminowi Geraltowi z Rivii, jednak inne jego dzieła, takie właśnie jak „Świat Króla Artura. Maladie”, są również warte uwagi.
Ten tomik jest dość specyficzny; większą jego część zajmuje rozprawka na temat mitu Króla Artura i Rycerzy Okrągłego Stołu. Fascynacja autora legendami kształtującymi Wielką Brytanię aż kipi z każdej strony tego paranaukowego eseju. Sapkowski przybliża czytelnikowi oblicza przeobrażającego się podania oraz okoliczności, w jakich te zmiany następowały. Dla kogoś, kto o najsławniejszym wodzu Brytów słyszał jedynie pobieżnie, jest to świetna okazja, by poznać różne oblicza legendy. Ci, którzy o Królu Arturze wiedzą więcej, mogą zgłębić temat i skonfrontować swoje wyobrażenie tej historii z tym prezentowanym przez autora.
Dzięki pierwszemu tekstowi można uchwycić głębszy sens świata stworzonego na potrzeby „Wiedźmina” oraz odnaleźć genezę większości nazw własnych oraz imion zawartych w Sadze, a także zdecydowanie lepiej zrozumieć zachodzące w niej wydarzenia oraz świat wierzeń. Bo kimże innym będzie Melitele, jeżeli nie Wielką Białą Potrójną? Opracowanie zostało okraszone specyficznym dla Sapkowskiego humorem, napisane zostało językiem bardzo przystępnym, dzięki czemu przez kolejne strony mknie się błyskawicznie.
Drugim tekstem zawartym w książce jest opowiadanie/mikropowieść zatytułowana „Maladie”, poświęcona najsłynniejszej chyba parze kochanków znanych z historii literatury: Tristanowi i Izoldzie o Złotych Włosach. Jednak opowieść o tej dwójce jest tylko ważną okolicznością, determinującą losy głównych bohaterów opowieści: Morholta, Branwen oraz Izoldy o Białych Dłoniach, których legenda opisana przez Josepha Bediera zepchnęła na drugi plan. Jej przewodnim tematem jest oczywiście miłość jako potężna i destrukcyjna siła, nielicząca się z nikim i każdą postronną osobę spychająca w niebyt. Uczucie, które nie uszczęśliwiło nikogo, nawet tych najbardziej zainteresowanych, a przyniosło zgryzotę i rozpacz wszystkim. Jednak historia nie jest aż tak przygnębiająca, ponieważ pojawia się światełko w tunelu, rozświetlające ten ponury i mroczny obraz pozwalając wierzyć, że bohaterów spotka choć odrobina szczęścia.
Sapkowski po raz kolejny udowodnił, że mistrzowsko operuje piórem, że potrafi nie tylko wnikliwie analizować rozmaite źródła, ale też stworzyć coś, co wciągnie do głębi i pozostawi czytelnika w dość specyficznym, nieco mrocznym nastroju. Polecam tę książkę każdemu, zarówno miłośnikom autora, jak i fanom fantastyki; osoby zainteresowane historią również znajdą tu sporo dla siebie.