| Okładka | Opis |
 |
|
Każda wojna ma swój początek i koniec. Stuletni konflikt na skalę galaktyki także nie może trwać wiecznie, mimo możliwości finansowych międzygwiezdnych imperiów – każda gospodarka ma granicę obciążenia. I granica ta została już przez Sojusz i Syndykat osiągnięta, czego dowodem jest rozłam Syndykatu na osobne, niepodległe nikomu systemy, a także bunty (na razie nieliczne) na terytorium Sojuszu. Nietrudno się domyślić, że powrót floty Black Jacka oznacza zyskanie potężnej karty przetargowej w całym konflikcie.
Nietrudno się domyślić, że cele Black Jacka różnią się znacząco od celów polityków – Geary chce jak najszybciej uderzyć w serce syndyckiego imperium i zmusić ichnich dowódców do zakończenia wojny i stawienia czoła nowemu zagrożeniu, jakim są obcy. Politycy zaś zaślepieni bilansem strat optują za jak najszybszym wyeliminowaniem wroga za pomocą – nie inaczej – wrót hipernetowych, i jednoczesnym zniszczeniem wszystkich form życia w sporej części galaktyki. Nietrudno się domyślić, że Black Jack nie bierze pod uwagę drugiej opcji.
Po raz pierwszy od początków przygód Black Jacka mamy do czynienia z sytuacją, gdy flota jest gotowa do boju, a jej ładownie zostały w pełni zaopatrzone. W tym miejscu widać najmocniej paradoksy w obrazie wojny, jakie stworzył Campbell: nowe okręty liniowe są budowane jak najmniejszym kosztem, co wymusiło na inżynierach zminimalizowanie ilości uzbrojenia i tarcz okrętów. Fakt ten to najlepszy przykład, jak głupie mogą być podstawy konfliktu w uniwersum „Zaginionej floty” – żołnierze walczą od stu lat, sami nie wiedząc, o co tak naprawdę toczona jest nieustająca wojna, i bynajmniej nie przeszkadza im to, że idą niczym owce na rzeź.
Finalna bitwa nie jest tym, czego można spodziewać się po tak długim do niej wstępie – fakt faktem, flota Syndykatu została potężnie przetrzebiona, jednak od samego początku starcia widać, że Black Jack nie ma najmniejszych szans owego starcia przegrać – na przeszkodzie stanie mu tylko kilka innych problemów, jednak i te udaje mu się rozwiązać bez najmniejszego wysiłku.
Jak nietrudno się domyślić, swój finał będzie miał także wątek miłosny – o dziwo – eskalowany znacznie mniej, niż miało to miejsce w poprzednich tomach. Zakończenie owej historii zawierać będzie w sobie sporo ironicznego humoru, jednak nie zmienia to faktu, że jest ono równie nieudane i nudne, jak reszta owego wątku przewijająca się przez cały cykl.
Trudno uznać „Zwycięskiego” za satysfakcjonujący finał – brakuje mu zdecydowanie dynamiki i nieprzewidywalności, jaką powinno cechować ostateczne starcie między dwiema stronami konfliktu. W to wszystko wpleciona zostanie jeszcze bitwa z Obcymi, ale i ona jest krótka i nudna – Black Jack dość szybko „rozprawia” się z przewagą, jaką rzekomo posiada obca rasa. „Zaginiona flota” to najlepszy przykład, że każda kolejna część jest po prostu słabsza od poprzedniej. Gdyby wywalić sporą część nieistotnych elementów i stworzyć z tego sagę bardziej dynamiczną, a także zmodyfikować starcia i nadać im więcej „realizmu”, to z pewnością otrzymalibyśmy cykl, który miałby szansę konkurować z „Honor Harrington” pod względem popularności. Tak natomiast stanowi on jedynie ciekawostkę dla miłośników militarnej space opery.
Za udostępnienie egzemplarza recenzenckiego dziękujemy:
