| Okładka | Opis |
 |
|
Już od dość dawna planowałam sięgnąć po tę książkę, sporo o niej czytałam, a zdecydowana większość opinii była bardzo pochlebna. Autor też nie był mi zupełnie nieznany, gdyż wcześniej zetknęłam się z „Księgą jesiennych demonów”, która zrobiła na mnie pozytywne wrażenie. W końcu znalazłam siły i chęci, by pogrążyć się w czterech dość obszernych tomach i po lekturze pierwszego z nich wiem, że było warto.
Nie przepadam za łączeniem wątków fantasy z fantastyką naukową, dlatego do samego początku powieści podeszłam dość sceptycznie. Tu jednak znaczenie motywu science fiction jest znikome. Vuko Drakkainen zostaje wysłany z misją ratunkową na inną planetę, na której odnaleziono inteligentne formy życia bardzo podobne do ludzi. Zadaniem bohatera jest odebranie kilkorga pracowników ze stacji badawczej i sprowadzenie ich z powrotem na Ziemię z usunięciem wszelkich śladów działalności, tak by obca cywilizacja nie odczuła skażenia ziemskimi ideami.
Świat planety nieco przypomina średniowieczną Europę. Niewielkie zaawansowanie technologiczne i wiara w zabobony sprawiają, że jego mieszkańcy prowadzą dość przewidywalne, pełne trudów życie. Vuko, który przeszedł specjalne szkolenie oraz został odpowiednio ucharakteryzowany, by ukryć niewielkie różnice w wyglądzie między ludźmi, a autochtonami, zmuszony jest zrezygnować z prawie wszystkich dobrodziejstw cywilizacji, by wypełnić swoje zadanie. Powierzone zadanie ułatwia mu nowoczesna technologia w jaką został wyposażony przez swoich zleceniodawców.
Nieco mniej ważnym wątkiem, jest opowieść widziana z perspektywy księcia, kireneńskiego następcy amitrajskiego tronu. Poznajemy go jako młodego chłopca, gdy razem z dwoma braćmi przygotowywany jest do pełnienia funkcji władcy. Człowiek, który ma rządzić imperium musi wykazać się bardzo rozmaitymi talentami, dlatego szkolenie, jakie przechodzi nieco wymyka się standardom, jakich moglibyśmy się spodziewać.
Obaj bohaterowie są dość wyjątkowi. Vuko o sprawności i szybkości wzmocnionej dzięki biowszczepowi przypomina mi nieco wytrenowanego wiedźmina pod wpływem eliksirów. Zabójczo szybki o wyostrzonych zmysłach bez problemu radzi sobie z zagrożeniami, z jakimi przyszło mu się zmierzyć w tym obcym dla niego świecie. Co ważne, nie jest postacią, której wszystko się udaje, ponosi straty, czasem przegrywa, dzięki czemu jego kreacja nie zniechęca czytelnika. Książę jest bystrym młodzieńcem o dużej moralności. Nie waha się gdy przychodzi podjąć mu trudną decyzję, nie boi się konsekwencji, jakie mogą go spotkać, odważnie idzie naprzód.
Zdecydowanie najmocniejszym elementem książki jest idealnie budowane napięcie obecne przy wątkach z Vuko, stwarzające ciężki, mroczny i nieco gotycki klimat. Momenty poświęcone następcy armitrajskiego tronu są znacznie mniej emocjonujące, choć nie mogę stwierdzić, by były nudne. Jedyne co mnie nieco raziło to sceny walk, opisane zostały nieco chaotycznie, na tyle, że często gubiłam wątek i zmuszona byłam cofnąć się kilka zdań, by zyskać pewność, kto zdobywa przewagę.
Jest to bardzo dobra powieść, której lektura upływa błyskawicznie. Z wielką ochotą sięgnę po kolejne tomy, tym bardziej, że zakończenie tego było dość intrygujące. Polecam tę książkę każdemu miłośnikowi pełnokrwistego fantasy, a zwłaszcza tym, którzy lubią mroczne klimaty.
Ocena 9/10
Pełna mroku, wciągajaca opowieść z pogranicza fantastyki i science-fiction.