| Okładka | Opis |
 |
|
Urban fantasy w polskiej fantastyce dopiero raczkuje. Być może zmieni się to dzięki Anecie Jadowskiej i jej heksalogii o Dorze Wilk, którą rozpoczyna powieść „Złodziej dusz”, wydana nakładem Fabryki Słów w tym, zbliżającym się ku końcowi, roku.
Dora, a właściwie Teodora, pracuje w toruńskiej policji w wydziale kryminalnym. Tym razem jej zespołowi przytrafiła się z pozoru łatwa sprawa – pewną dość kłopotliwą staruszkę znaleziono martwą w jej mieszkaniu. Wszystko wskazuje na to, że została zamordowana. Przez kogo i dlaczego? Tego będzie musiała się dowiedzieć Dora, czy to konwencjonalnymi, czy też mocno niekonwencjonalnymi metodami. Bo panna Wilk nie jest tylko policjantką – jest również wiedźmą. I to całkiem niezłą wiedźmą. Jednak zanim rozwiąże sprawę w Toruniu, będzie musiała się zmierzyć z drugą, trudniejszą, w alternatywnym mieście, Thornie, zamieszkiwanym przez wszelkiego rodzaju magiczne stworzenia. Jego mieszkańcom zagraża tajemniczy porywacz i być może morderca.
Wykreowany przez Jadowską świat magiczny jest niezwykle bogaty – bytują w nim zarówno wiedźmy, jak i wilkołaki, wampiry, szyszymory, elfy, chochliki, krasnoludy. Bywają tam również bogowie różnych mitologii. Bez aniołów i demonów nie mogło się obyć, mimo że pochodzą, jak powtarzają, „z innego systemu religijnego”. Thorn i cały alternatywny świat mimo ogromnego bogactwa i różnorodności nie jest chaotyczny i niespójny. Autorka wykreowała go konsekwentnie i ciekawie, stworzyła prawa, które porządkują koegzystencję wszystkich stworzeń.
Spośród wszystkich przedstawicieli alternatywnego świata Dora wyróżnia się najbardziej – przez większą część życia nie miała pojęcia o istnieniu magii i świata, w którym egzystują czarownice, wiedźmy i wilkołaki. Zarówno w Toruniu, jak i w Thornie jest nieco wyalienowana, choć w alternatywnym mieście przynajmniej ma przyjaciół. Wykreowana została na postać wielowymiarową, skomplikowaną i niejednoznaczną. Niestety inni bohaterowie, nawet tak ważni dla całej fabuły jak Miron i Joshua, nie są tak interesujący i dobrze napisane jak główna bohaterka.
Jadowska po mistrzowsku snuje historię, niczym zawodowy gawędziarz, zmuszając czytelnika do przeczytania kolejnej strony, i kolejnej, i jeszcze jednej. Potrafi snuć opowieść leniwie, dając pozorne poczucie spokoju i bezpieczeństwa, by następnie zaburzyć je i nadać akcji dynamiki i rozpędu. Autorka sprawnie operuje językiem, narracja zmienia się z bohaterką-narratorką – bywa kobieca, ciepła i miękka, czasami zaś staje się zimna, prawie obojętna, niczym stal twarda i ostra; a niekiedy ocieka jadem lub płonie nienawiścią. Razić może jedynie, że Dora nadużywa wyrażenia „suka”, jakby czasami bała się powiedzieć dosadniej.
„Złodziej dusz” jest interesującym produktem. Na pewno nie było czegoś takiego na polskim rynku wydawniczym. A może i było, ale w wersji męskiej – chodzi oczywiście o Jakuba Ćwieka i jego „Kłamcę”. Jadowska to taki Ćwiek w spódnicy, świetnie opowiadająca nawet najbardziej trywialne historyjki. Wróżę heksalogii o Dorze Wilk duży sukces, jeśli tylko pozostałe tomy utrzymają ten sam poziom.